4/25/2014

'Scripta manent': As bibliotecas e a antigüidade clásica.

"Verba volant scripta manent" é unha cita latina tomada dun discurso de Cayo Tito ao senado romano, e significa "As palabras voan, o escrito queda". Destácase con esta a fugacidade das palabras, que as leva o vento, fronte á permanencia das cousas escritas: E as cousas escritas gárdanse deste tempos moi antigos nas BIBLIOTECAS:
Os antecedentes históricos da biblioteca atópanse na Antigüidade: eran grandes espazos ou salóns onde únicamente se almacenaban as tabletas de barro que contiñan os coñecimentos da época.
Os exipcios chamaron ás bibliotecas “Casas da Vida”,  estaban nos templos e pazos reais. Entre as bibliotecas exipcias máis notables poderían estar as de Tebas e a de Karnak.
En Grecia as bibliotecas deixan de ser patrimonio dos templos e encontramos bibliotecas en casas particulares, en Grecia debemos destacar dúas bibliotecas, a de Alexandría e a de Pérgamo.
A biblioteca de Alexandría: Non se coñece con exactitude o número de manuscritos que puido recoller,arredor de  uns 700.000 manuscritos. A biblioteca recolleu literaturas de varias civilizacións da Antigüidade e as súas traduccións. O receptáculo de madeira onde se conservaban os rolos manuscritos era chamado polos gregos “bibliotheke”, palabra que pronto adquiriu o significado de colección de libros.

Biblioteca de Celso en Éfeso

A biblioteca en Roma:
Coa etiqueta  "Scripta manent" organiza o Teatro Romano de Cartagena (Murcia) unha actividade documental e práctica sobre as bibliotecas da antigüidade co gallo do DÍA DO LIBRO 2014:
Como eran as bibliotecas do mundo clásico, desde Alexandría ata Roma,  o seu funcionamento e os restos arqueolóxicos das mesmas que se conservan na actualidade.
O papel de Augusto na promoción das primeiras bibliotecas de Roma, ou a importancia dos bibliotecarios na formación cultural dos rapaces novos, príncipes Cayo César e Lucio César.
 As bibliotecas acompañaron á humanidade desde tempos inmemorables, e todas as sociedades antigas nas que existía un mínimo de cultura, contaban con lugares onde depositar e compartir os pergamiños e as letras. Estes edificios tiveron una importancia especial nos pobos orientais e exipcios o que permitiu que os coñecementos sobre filosofía e política da antiga Grecia chegara a máis xente durante o reinado de Alexandro Magno.



Fontes: Diario "La opinión de Murcia","Alquibla" e Wikipedia.

2/14/2014

Glossis de los alumnos de Latín de 4º ESO

Los alumnos de 4º ESO de la clase de Latín estamos preparando unos Glossis contando diferentes mitos. Aquí os mostramos uno de ellos, escrito por Elvi y Ámbar:

EL MITO DE PERSEO Y MEDUSA:

Perseo con la cabeza de Medusa, fresco Pompeyano.
 En el tiempo de los dioses y los héroes, hace mucho, vivían en la región del monte Atlas unas hermanas espantosas, conocidas con el nombre de Gorgonas. Medusa era una de las tres Gorgonas, hijas de las divinidades marinas Forcis y Ceto. Medusa era mortal, mientras que sus dos hermanas eran inmortales. Las tres Gorgonas habitaban en el Occidente extremo, no lejos del reino de los muertos. La cabeza de Medusa estaba rodeada por serpientes y tenía grandes colmillos como los de un jabalí. También tenía manos de bronce y alas de oro. Su mirada era tan penetrante que el que la sufría quedaba convertido en piedra. Esta Gorgona espantaba y horrorizaba tanto a mortales como a inmortales.


Cabeza de Medusa, Michelangelo Merisi da Caravaggio.
 A lo largo de los años, muchos héroes valientes y bien armados habían ido a la región del monte Atlas para matar a Medusa. Ninguno había podido conseguirlo. Por todas partes se veían guerreros y más guerreros, en actitudes diversas, pero inmóviles y tiesos porque eran ya estatuas. Entonces llegó Perseo, hijo del dios Júpiter, siguiendo las órdenes de Polidectes. Éste se había enamorado de Dánae y, pensando que el joven Perseo podía ser un estorbo para sus planes, intentó librarse de él mediante una estratagema: hizo creer a todo el mundo que pretendía conquistar a la princesa Hipodamía y pidió a los habitantes de la isla que le entregasen un regalo cada uno como presente para poder ofrecerlo a su vez a la princesa. Perseo dijo que no pondría reparos para entregar cualquier cosa: incluso si hubiera de ser la cabeza de Medusa, que era una de las tres Gorgonas y podía convertir en piedra a los hombres sólo con la mirada. Polidectes aceptó como regalos los caballos de otros habitantes de la isla, pero no aceptó los de Perseo, y le mandó que le trajese la cabeza de la Gorgona que le había prometido. Perseo partió, guiado por los dioses Atenea y Hermes, en busca de las hijas de Forcis: las Grayas, hermanas de las Gorgonas. Las Grayas eran tres ancianas que sólo tenían un ojo y un diente para las tres, y se los iban pasando una a otra. Perseo les arrebató el ojo y el diente, y, a cambio de devolvérselos, las obligó a confesar dónde vivían las Hespérides, pues Atenea le había dicho que ellas le darían armas para vencer a la gorgona. Así, Perseo encontró a las ninfas, de las que obtendría un zurrón mágico para contener la cabeza sin peligro. Hermes le dio unas sandalias aladas, Zeus le dio su hoz de adamantio y el casco de Hades, que volvía invisible a quien lo llevara puesto. Además, recibió de Atenea un escudo brillante como un espejo. Perseo conocía el peligro de la mirada de Medusa, pero aún así puso rumbo a su encuentro. Tenía una espada curva, regalo del dios Mercurio, tenía un escudo muy fuerte, hecho de bronce, liso como un espejo. Y tenía también unas alas que volaban solas cada vez que él se las acomodaba a los talones. Llegó, pues, volando. Pero en vez de lanzarse contra Medusa, se quedó algo lejos, sin preocuparse más que de una sola cosa: no mirarla nunca cara a cara. Y como era necesario espiarla todo el tiempo, usó el escudo de bronce como espejo, y en él observaba lo que ella hacía. Medusa iba de un lado para otro, esforzándose en asustar a Perseo, gritaba cosas espantosas, y las serpientes de su cabeza se movían y silbaban con furia. Pero nunca consiguió que Perseo la mirara directamente. Cansada al fin, Medusa se fue quedando dormida. Sus ojos terribles se cerraron, y poco a poco se durmieron también sus serpientes. Entonces se acercó Perseo sin ruido, empuñó la espada y de un solo tajo le cortó la cabeza. Durante toda su vida conservó Perseo la cabeza de Medusa, que varias veces le sirvió para convertir en piedra a sus enemigos. Perseo le entregó la cabeza a Atenea y esta la usó para que sus enemigos quedaran convertidos en piedra al ver su escudo. Perseo recogió también la sangre de la herida, que tenía propiedades mágicas: la que brotaba de la vena izquierda era un veneno mortal, mientras que la de la derecha era un remedio capaz de resucitar a los muertos.
Medusa, Oliver Herford
La leyenda de Medusa no es la misma que en sus orígenes. En un primer momento, la Gorgona es un monstruo perteneciente a la generación preolímpica. Después se la consideraba víctima de una metamorfosis, castigada por Atenea debido a su hermosura. Medusa se sentía principalmente orgullosa de su cabellera y por eso Atenea transformó sus cabellos en serpientes, a modo de castigo. También se cuenta que la cólera de la diosa se abatió sobre la joven por el hecho de haberla violado Poseidón en un templo consagrado a ella. Medusa cargó con el castigo del sacrilegio.




2/09/2014

SAFO, poetisa da antiga Grecia



Safo ( Lesbos, século VI a.C.) é unha das poetisas máis misteriosas da antiga Grecia; dos seus poemas só conservamos completo un (dunha totalidade de nove volumes de poemas fragmentados); as súas composicións falan de amor, de nostalxia e de desexo.

Según informacións do xornal portugués Esquerda.net  veñen de descobrirse dous poemas (nun papiro do século III d. C. , propiedade dun coleccionista) da poetisa grega: un completo sobre os seus irmáns e un fragmento doutro  que fala dun amor non correspondido.

Outros fragmentos poéticos, o dialecto e o metro confirman a atribución dos poemas a Safo. 

O poema completo di:

 " Aqueles a quem o deus Zeus decide salvar das grandes tormentas estão verdadeiramente benzidos e gozam de “uma sorte sem par”.


Safo amou tanto a mulleres como a homes, algo aceptable entre os antigos gregos, nos seus versos cantou amor ás mulleres.

O nome Safo deu orixe ao termo sáfico e o seu lugar nacemento, Lesbos, ao  término lesbianismo.

1/26/2014

CIRCE OU O PRACER DO AZUL de Begoña Caamaño.

Unha fermosa recreación literaria do mito grego de Ulises e Circe recollido na Odisea de Homero é a novela de Begoña Caamaño: Circe ou o pracer do azul.


Sensibilidade, feminidade e feminismo, o romanticismo da mitoloxía clasica, o heroe, a beleza e o lirismo da linguaxe, a recreación literaria realizada con arte e respecto polo texto orixinal, a fermosura, os sentimentos, a tradición, a amistade, a fidelidade... son todos eles trazos que podemos atopar nesta obra.

Dúas mulleres que se encontran na vida xirando arredor dun home Ulises e que nolo presentan desde vivencias moi diferentes; unha profunda amistade que se vai tecendo entre elas a través das súas epístolas. A maxia, o amor, o pracer misturados coa tradición literaria envólvennos coa sensibilidade feminina e feminista das dúas personaxes principais.

A beleza no tratamento da linguaxe, a delicadeza e o lirismo, a riqueza da escolla léxica fan desta novela unha obra de arte.

Todos os elementos homéricos están presentes na obra: a beleza de Circe, a longa espera de Penélope, o tear no que a dona de Ulises tece e destece pero o centro da trama non está no heroe senón nas súas mulleres e arredor delas o profundo azul do mar que as separa e as achega.

Ao longo das postas en común iremos comentando a evolución das personaxes e a relación que se establece entre elas.